Όλη μέρα από μέσα μου φωνάζω!

Τί άλλο να ζητήσει κανείς όταν έχει βρει τον Παράδεισο;

Τι χρειάζεται ο άνθρωπος τελικά; Τα βασικά είναι υπεραρκετά, όμως δυσκολεύει την ζωή του ,

την περιπλέκει, ζητώντας συνεχώς κι άλλα. 

Μεγαλώνει το χρέος του, βαραίνει τις άγκυρες που τον δένουν με την γη.

Να μια ιστορία που έχει να μας διδάξει πράγματα.

¨΄Ηταν κάποτε ένας άνθρωπος απλός. Είχε μέσα του μόνο καλοσύνη και αγάπη.

¨Ηθελε να βοηθάει τον κόσμο, να προσφέρει. Να δίνει στους συνανθρώπους του χαρά, ελπίδα,

να τους θυμάται, να τους τιμά, να τους βοηθά. 

Δεν ξεχνούσε ποτέ κανέναν. Για όλους έτρεχε, σε όλους κάτι είχε να δώσει. Και στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα.

Ήταν καλά αυτός ο άνθρωπος. Ένιωθε πλήρης κι ευτυχισμένος κι ας τον ξεχνούσαν εκείνοι τους οποίους είχε βοηθήσει στα δύσκολα. 

Εκείνοι συνέχιζαν την ζωή τους, πιστεύοντας ότι ανεβαίνουν κοινωνικά και οικονομικά ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που πετύχαιναν ήταν να δημιουργούν τις συνθήκες για την απότομη και οδυνηρή κάθοδό τους από την αίγλη και την πολυτέλεια στην φτώχεια και στην ντροπή.

Γιατί όταν θέλει κάποιος να επιδυκνείεται για τα υλικά αγαθά του, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο τα απέκτησε, όταν βρεθεί στην άλλη άκρη του νήματος, ντρέπεται και ψάχνει την ανωνυμία.

Κι όλα αυτά επειδή όσοι έχουν βάλει στόχο της ζωής του να πλουτίσουν στον υλικό κόσμο, ξεχνούν να ασχοληθούν με την καλλιέργεια και τον πνευματικό πλούτο, τον οποίο κανένας δεν μπορεί να σου τον κλέψει.

Ως εκ τούτο όταν τα χρήματα τελειώνουν, η πνευματική φτώχεια βγαίνει στην επιφάνεια και είναι πολύ οδυνηρή γιατί η ψυχή δεν έχει κάπου να ακουμπήσει και να στηριχτεί.

Τα έβλεπε όλα αυτά ο άνθρωπος αυτός και ήθελε να φωνάξει, να τους κάνει να τον ακούσουν, να τους αφυπνίσει, μα εκείνοι τον αγνοούσαν και πολλές φορές τον περιφρονούσαν και τον κορόιδευαν.

Πρώτο τους μέλημα ήταν πάντα το κουτσομπολιό και ο σχολιασμός των συνανθρώπων τους.

Κάποτε έγινε το ξεκαθάρισμα.

Πρώτοι έπεσαν όσοι ζούσαν με εικονικό πλούτο. Όλοι εκείνοι που δεν είχαν ιδρώσει με την εργασία τους για να απολαύσουν τα οφέλη της αλλά είχαν δανειστεί. 

Αυτοί υπέφεραν περισσότερο από όλους.

Έπρεπε να ζήσουν για 7 ζωές για να καταφέρουν τα αποπληρώσουν τα χρέη τους.

Δυσβάσταχτο το βάρος της απώλειας της άνετης ζωής, ήρθε και πλάκωσε ζωές και ψυχές.

Απίστευτες οι απώλειες.

Των ψυχών! Όχι των υλικών! 

Ο άνθρωπος ήθελε να βοηθήσει αλλά πώς; Εκείνοι πάλι ζητούσαν χρήματα για να βγούνε από την δυστυχία τους. Δεν έβλεπαν ότι αυτός ο δρόμος ήταν που τους είχε οδηγήσει σε αυτήν την κατάσταση. Ήταν έτοιμοι να τα θυσιάσουν όλα προκειμένου να επιστρέψουν στην προηγούμενη ζωή τους. Κι έτσι έπεφταν σε κατάθλιψη και οκνηρία γιατί αυτό ήταν πλέον αδύνατο να συμβεί.

Τότε στρεφόντουσαν προς τον άνθρωπο αυτό και τον ζήλευαν και τον κατηγορούσαν γιατί εκείνος μέσα στην απλότητα και την λιτότητα της ζωής του δεν αντιμετώπιζε την ίδια δυστυχία. Μάλιστα πίστευαν ότι είχε χρήματα και τα έκρυβε προκειμένου να μην βοηθήσει αλλά δεν καταλάβαιναν ότι ο πλούτος που διέθετε ήταν μόνο η αγάπη του για τους ανθρώπους και η πίστη του στον Θεό.

Ποιον Θεό; Όλοι πίστευαν πλέον ότι Εκείνος πρώτος τους εγκατέλειψε και Τον κατηγορούσαν.

Υπήρχαν και κάποιοι που κατάλαβαν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει οριστικά και προσαρμόστηκαν. Λιγόστεψαν τις απαιτήσεις τους και αρκέστηκαν να ζουν με λιγότερα. Που και που νοσταλγούσαν βέβαια τα προηγούμενα μεγαλεία αλλά γρήγορα άλλαζαν σκέψεις για να μην τους πιάσει στεναχώρια. Αυτοί ήταν εκείνοι που είχαν εργαστεί σκληρά για να αποκτήσουν όσα είχαν και είχαν διαχειριστεί πιο συνετά τους λογαριασμούς τους. Κι έτσι ήταν σε καλύτερη μοίρα από τους προηγούμενους.

Υπήρχαν φυσικά και εκείνοι που δεν τους άγγιξε η φτώχεια και η δυστυχία και εξακολουθούσαν να ζουν όπως ζούσαν και πριν λες και τίποτα δεν είχε αλλάξει. Αυτοί ήταν που κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου! Υποκρισία και κακία επικρατούσε στους κύκλους τους.

Πέρασαν τα χρόνια. Κάποιοι προχώρησαν, κάποιοι έμειναν στάσιμοι σαν φαντάσματα του παρελθόντος αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια.

Ο άνθρωπός μας αποτραβήχτηκε στην γωνιά του. Έπαψε πια να προσπαθεί να βοηθήσει. Έπαψε να ενδιαφέρεται, προσποιούνταν ότι δεν νοιαζόταν πια! Αν κάποιος έδειχνε να είναι ανοιχτός στην βοήθειά του, την έδινε και φυσικά δεν έπαιρνε ποτέ τίποτα σε αντάλλαγμα. Αποξενώθηκε, έμεινε μόνος. Ήταν καλύτερα έτσι στην μοναξιά του. Άνθρωπος ήταν κι αυτός με ελαττώματα. Είχε πληγωθεί όχι επειδή δεν του δινόντουσαν ανταλλάγματα αλλά επειδή οι ίδιοι οι συνάνθρωποί του, του είχαν στερήσει με τον τρόπο τους το δικαίωμα να βοηθά και να ενδιαφέρεται. Να κερδίζει τον Παράδεισο μέσα από τις καλές του πράξεις. Σιγά σιγά η αδιαφορία έγινε τρόπος ζωής και σκέψης. Τον έπιασε ο εγωισμός του. Πλέον έδινε μόνο σε όσους εκτιμούσαν. Ψίχουλα δηλαδή γιατί λίγοι ήταν οι άνθρωποι αυτοί. Ένιωθε αδικία, πίκρα, και στο τέλος αδιαφορία. Η ψυχή του δεν έβρισκε γαλήνη. Προσπαθούσε να βγει από την σκοτεινιά αλλά οι δέσμες φωτός που έβλεπε ήταν αστέρια που έσβηναν μόλις τα πλησίαζε. Στο τέλος παραιτήθηκε. Αφέθηκε να τον παρασύρει το κύμα.

Ίσως κάποτε να ξανάβρισκε τον εαυτό του και να μπορούσε να ξεπεράσει την στεναχώρια του. Να κατάφερνε να νοιαστεί, να βοηθήσει και να ενδιαφερθεί. Ως τότε όμως θα προσπαθούσε να βρει το σωστό κλειδί που άνοιγε ξανά στην πόρτα του Παραδείσου. Ως τότε θα προσπαθούσε να νικήσει τις αδυναμίες του".

Τί μας λέει αυτή η ιστορία; Τί προσπαθεί μας διδάξει; Πόσο εύκολο είναι να αλλοτριωθεί κανείς να αφεθεί να παρασυρθεί από τις τάσεις, από τις μόδες, από το τρόπο σκέψης και διαβίωσης. Πόσο δύσκολο είναι να κάνει κανείς το σωστό αλλά και πόσο ωφέλιμο για την ψυχή του.

Το να αγαπάμε και να βοηθάμε τον συνάνθρωπο δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι ελάττωμα. Είναι προτέρημα και πλούτος. Το να νοιαζόμαστε, να ενδιαφερόμαστε και να ακούμε τον πόνο, να τον μοιραζόμαστε, έστω με ένα χάδι, με μια κουβέντα, με κατανόηση, κάνει το βάρος του άλλου να φαντάζει λιγότερο αβάσταχτο.

Ο καθένας βοηθά με τον τρόπο του. Καθημερινά μπορούμε να προσφέρουμε αγάπη, χαμόγελο και μια καλή κουβέντα. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε. Από εκεί και πέρα ό,τι μπορεί ο καθένας δίνει. Αυτός είναι ο δρόμος για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο. Αυτές είναι οι αξίες που πρέπει να κληρονομήσουμε στα παιδιά μας.