Ό,τι έχω να δώσω!

Είναι τόσο δύσκολο τελικά να αγαπάει κανείς τους συνανθρώπους του; Από τί είμαστε φτιαγμένοι τελικά εμείς οι άνθρωποι που ως οι εξυπνότεροι -όπως θέλουμε να πιστεύουμε- όλων των έμβιων πλασμάτων, επιδιώκουμε να συμπεριφερόμαστε στους διπλανούς μας με δόλο, φθόνο, ζήλια και κακία! 

Έχει άραγε αλλάξει ο κόσμος ή εμείς αλλάζουμε και βλέπουμε μόνο τα σφάλματα των άλλων;

Θα έλεγε κανείς πως ο υπερκαταναλωτισμός, η σφοδρή εξέλιξη της τεχνολογίας, οι ολοένα αυξανόμενες ανάγκες μας, μας έχουν οδηγήσει στην αλλοτρίωση και στον ανταγωνισμό μέχρι τελικής πτώσης. Ο καλύτερος κερδίζει, ή ο πιο αδίστακτος; Η αλήθεια ή το ψέμα έχει το πάνω χέρι;

Βλέπουμε σπίτια και καταστήματα να κλείνουν και ανθρώπους να μένουν χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι τους. Είναι εκείνος ο γνωστός μας, ο διπλανός μας, ο συγγενής μας, ο γονιός μας.

Καλούμαστε να εξοικιωθούμε με την εικόνα, την ιδέα, την πραγματικότητα. Πανικός, φόβος, ανασφάλεια.

Οι μισθοί μειώνονται, ο ανταγωνισμός αυξάνεται. Ο συνάδελφός σου προσπαθεί να διακριθεί εις βάρος σου. Κατηγορεί, διασύρει, ψεύδεται. Κι αυτό το παιχνίδι της δολοπλοκίας τον απορροφά ολοκληρωτικά ώστε ξεχνάει να δουλέψει!!!

Ποιος θα επιβιώσει; Ποιος υπολογίζει; Ποιος βλέπει; Πού να βρεις το δίκιο σου όταν εσύ θέλεις να διαφέρεις; Βγήκε ποτέ κερδισμένος εκείνος που τίμια και αφοσιωμένα προσπαθεί να διαπρέψει στην δουλειά του χωρίς ρουφιανιές και δολοπλοκίες;

Ποιος ευθύνεται για τις δύσκολες εποχές;

Το κράτος! Όχι εμείς! Δεν φταίμε εμείς,οι άλλοι φταίνε. 

Το μόνο που κάναμε τόσα χρόνια ήταν ζωάρα με δανεικά! 

Δάνειο για να γίνω αφεντικό του εαυτού μου. Δάνειο για να πάρω και σπιταρόνα! Δάνειο για το αυτοκίνητο. Έ, να μην έχω κι εγώ ένα εξοχικό; Δάνειο για διακοπές, δάνειο για να πληρώσω τις επιταγές, δάνειο για να πληρώσο την δόση του δανείου, δάνειο για την επόμενη δόση του δανείου. Το δάνειο του δανείου και πάει λέγοντας. 

Και τώρα που δεν έχω να πληρώσω, κλαίγομαι, κατηγορώ, απελπίζομαι, απογοητεύομαι, νιώθω οίκτο για το καημένο τομάρι μου που ξόδεψε λεφτά για 7 ζωές και δεν έζησε καμία!

Αγαπάτε αλλήλους! Λυπηθείτε τους καημένους φτωχούς που έμειναν απένταροι γιατί σκορπούσαν τα δανεικά τους! 

Λυπηθείτε κι όσους έπαιρναν μισθάρες του δημοσίου για κάνουν και μια δεύτερη δουλειά στο οκτάωρο που δεν βρίσκονταν ποτέ στην θέση τους! 

Γνωρίζω πολλούς κι από αυτούς! Χωρίς παρεξήγηση, αυτοί ίσως να φταίνε λιγότερο γιατί πραγματικά, τους χάριζαν και τους μισθούς αλλά και την ανέχεια να μην βρίσκονται στην εργασία τους. Ακόμη κι ο πιο τίμιος και φιλότιμος θα εκμεταλλευόταν μια τέτοια κατάσταση.

Δυστυχώς κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά. καθώς υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις ακόμη και στον δημόσιο τομέα.  

Ας λυπηθούμε κι όσους ποτέ δεν εργάστηκαν γιατί τα έβρισκαν πάντα έτοιμα!

Κι όλοι οι υπόλοιποι που από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας εργαζόμαστε ανεχόμενοι αφεντικά και καταστάσεις, που είχαμε την κοινή λογική να μην δανειστούμε γιατί σκεφτήκαμε ότι δεν θα έχουμε μετά να πληρώσουμε, που οι διακοπές μας περιορίζονται στην κοντινότερη παραλία, που μας είπανε τσιγκούνηδες και μίζερους επειδή δεν θέλαμε να χρεωθούμε! 

Όλοι εμείς τώρα πρέπει να λυπηθούμε, να βοηθήσουμε με ό,τι δεν μας περισσεύει, κι αν μας περισσεύει να πληρώσουμε τους φόρους που δεν πληρώνουν όσοι ποτέ δεν πλήρωναν γιατί δεν τους περίσσευαν από τις πολυτέλειες, να ξαναπληρώσουμε όσα με κόπο και δουλειά αποκτήσαμε για να καλύψουμε τα κενά που αφήνουν εκείνοι που κάποτε είχαν αλλά τώρα αδυνατούν να δώσουν.

Κι αν νομίζετε ότι όλα αυτά τα λέω από κακία και χαρά μαζί γιατί ζηλεύω και ευχαριστιέμαι που οι άλλοι την πάτησαν ενώ εγώ όχι, σας πληροφορώ ότι μόνο πικρία βγάζω γιατί ανάμεσα σε όλα αυτά τα θύματα του υπερκαταναλωτισμού βρίσκονται και οι δικοί μου ανθρωποι. Και είμαι πολύ θυμωμένη που ακόμη και τώρα, τώρα που βρίσκονται στον πάτο εξακολουθούν να ρίχνουν ευθύνες στους άλλους! 

Είμαι θυμωμένη και πικραμένη γιατί έχουμε ξεχάσει πως να είμαστε άνθρωποι, πως να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, πως να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι.
Όλα αυτά ακούγονται ίσως σκληρά και ανεπιθύμητα, είναι όμως η αλήθεια  και όσο πιο γρήγορα την αντικρύσουμε, τόσο πιο αποτελεσματικά θα την αντιμετωπίσουμε!

Αγαπάτε αλλήλους! Δώστε αγάπη, κουράγιο, ηθική υποστήριξη σε όλους αυτούς που χρόνια τώρα το έπαιζαν έξυπνοι, κοροιδεύοντας τους συνετούς, τους τίμιους, τους εργατικούς!  Σε όλους αυτούς που ανάμεσα στην πολυτέλεια και την καλοπέραση δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για τους φτωχότερους και πιο αδύναμους.

Είναι το μόνο που έχω να δώσω, όταν ως άνθρωπος με αδυναμίες καταφέρω αν ξεπεράσω τον θυμό μου και την πίκρα μου γιατί δυστυχώς δεν μπορώ να γυρίσω την πλάτη μου και να κοιτάξω μόνο τον εαυτό μου! Είναι το μόνο που έχω να δώσω και ούτε ένα ευρώ παραπάνω!

Εσείς τί θα δώσετε;