Για πόσο ακόμη...

Μερικές φορές θέλεις να τρέξεις, να διανύσεις τα χιλιόμετρα που πήρε μαζί του ο χρόνος, να ξαναδείς τις εικόνες, να ψάξεις να δεις πού έχει γίνει το λάθος! Μα το μόνο που σου επιτρέπεται να κάνεις είναι να μένεις παγιδευμένη στο παρόν παλεύοντας με το άδικο, ψάχνοντας να βρεις την υπομονή και την δύναμη να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, ελπίζοντας ότι δεν θα χάσεις εσένα προσπαθώντας να μην πληγώσεις εκείνους...
Κι όλα αυτά ενώ νιώθεις πως το οξυγόνο λιγοστεύει και η καρδιά σου χτυπά σαν τρελλή στην ιδέα και μόνο πως υπάρχει κι άλλος δρόμος, υπάρχει κι άλλος τρόπος αρκεί να μπορέσουν κι οι άλλοι να τον δούνε. Αρκεί να θελήσουν να σε ακούσουν, να προσπαθήσουν να καταλάβουν.