... "Ανασαίνει στο ρυθμό των κυμάτων, κύματα με αφρό στην κορυφή ξεκινούν από μακριά κι από πολύ βαθιά, πολιορκούν αδυσώπυτα το δωμάτιο του μυαλού της, τί πας να κάνεις, τι πάς να κάνεις; Το ήρεμο πρωινό γίνεται υγρό και πνιγηρό, σαλεύει η φυσική τάξη των πραγμάτων, διαταράσσεται ο χρόνος, σταλάζει κόμπο-κόμπο τον ιδρώτα στη γούβα του λαιμού της... κι ο θόρυβος απ' τις σταλαγματιές την ξεκουφαίνει. Μεγαλώνει το στερέωμα κι οι δυο τους παραμένουν εκεί, δυο κουκίδες στο άπειρο, αμίλητα βλέμματα γαντζωνένα το ένα στο άλλο..." σελ.234-235
..." Κάθεται σ΄ένα παγκάκι και κλαίει και ξαφνικά αρχίζει να χιονίζει, πυκνές μεγάλες νιφάδες, σαν διάφανα κομμάτια σκισμένης δαντέλας ακουμπάν προστατευτικά επάνω της όμοια με απαλές διακριτικές θωπείες, σηκώνει το κεφάλι, την τυλίγει ένα σκούρο μπλε στερέωμα, κι όλα είναι ξάστερα, κι από κάπου εκεί ψηλά ξεκινάει αυτό το τσούρμο, τα μικρά θηλυκά αγγελάκια που πλαταγίζουν τα φτερούλια τους μπροστά στα μάτια της και δίπλα στ΄αυτιά της, σαν να της λένε σιγανά, μη σκας, όλα καλά θα πάνε, είσαι σπουδαία, είσαι άξια, είμαστε μαζί σου, θα βρεις την λύση, Ανθή, Ανθή, Ανθή..." σελ. 307
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου