Αιωρούμαι...

Ταξίδι έξω από την ύλη. 

Πολύ συχνά νιώθω ότι η ζωή που ζω δεν είναι η δική μου. Λες και δεν βρίσκομαι εγώ μέσα στο σώμα, είμαι έξω από αυτό, δίπλα του, και παρατηρώ χωρίς να μπορώ να επέμβω! Θέλω να το αλλάξω, να το βελτιώσω, να το αναβαθμίσω με κάποιον τρόπο αλλά πολλά δεν το επιτρέπουν.

Βιώματα και πάθη δικά του, ελλατώματα και αδυναμίες αλλά και παράγοντες εξωτερικοί. 

Καμιά φορά κοιτάζω το παιδί μου που τρέχει γύρω από το τραπέζι και είναι σαν να  βλέπω τον κόσμο από ψηλά από μια διάσταση άλλη. 

Κι είναι η ζωή μας το παιδί που τρέχει και το τραπέζι ο κόσμος που μένει σταθερός! 

Κι είμαστε εμείς που ζούμε μια ζωή γύρω από το τραπέζι τόσο αργή μα και τόσο γρήγορη σαν ένα παιδί που τρέχει και χάνεται από μπροστά σου σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα. 

Κι είναι η ζωή μας τελικά μια γρήγορη τρεχάλα γύρω από ένα τραπέζι.....