Συντετριμμένη

Δεν είναι ο ίδιος ο θάνατος που σε κόβει σε χίλια κομμάτια.
Είναι που μένεις πίσω να αναμετρείσαι καθημερινά με την έλλειψη, με την απώλεια, με τις συνέπειες.
Είναι το οριστικό και αμετάκλητο που σε συνταράσσει και συγκλονίζει την ύπαρξη ολόκληρη.
Είναι τα όσα δεν πρόλαβες να πεις και να κάνεις με αυτούς που έφυγαν. Οι αναβολές τους σε κοροϊδεύουν τώρα πια. Ο χρόνος τελείωσε!
Είναι όσα ονειρευόσουν τα μοιραστείς μαζί τους.
Είναι η βιαιότητα με την οποία εξαφανίζεται, εξανεμίζεται, εξαϋλώνεται η ύπαρξη.
Σαν να ξεκολλάς το δέρμα από το σώμα οριστικά και αμετάκλητα.
Είναι ο μονόδρομος ο χωρίς επιστροφή και η αγωνία, η ανασφάλεια του... μετά.
Η λαχτάρα να ακολουθήσεις και ο φόβος του τι θα συναντήσεις.
Κι ύστερα η ανάγκη να συνεχίσεις, να προχωρήσεις να ζεις σαν αυτοί που έφυγαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Να μάθεις από την αρχή να χαμογελάς, να μάθεις να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι. Να μάθεις να ζεις μικρό παιδί χωρίς την μάνα σου.
Να βλέπεις το μικρό παιδί να κρέμεται από τα χείλη σου κι εσύ να προσπαθείς να επιβεβαιώσεις κάτι το οποίο δεν γνωρίζεις αλλά μόνο να φαντάζεσαι τολμάς και να ελπίζεις ότι έτσι θα είναι για να το λένε όλοι τόσα χρόνια. Κι εσύ να προσπαθείς να πείσεις το παιδί ότι η μανούλα έγινε άγγελος, ο δικός του φύλακας άγγελος.
Και το μόνο που μένει στο τέλος για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στον πόνο της απώλειας είναι η Πίστη, κι η ελπίδα ότι η αγκαλιά Του είναι μεγάλη και ανοιχτή για όλα τα παιδιά του ανεξαιρέτως.

Στην μνήμη της φίλης και μάνας που έφυγε από κοντά μας τόσο νωρίς.
Καλό Παράδεισο φίλη μου