Γεύμα να το πιεις στο ποτήρι

Τα smoothies, γνωστά σε όλους, αποτελούν μία εύκολη και γρήγορη λύση να καλύψει κανείς ένα από τα πέντε γεύματα της ημέρας. Με άπειρες επιλογές συνδυασμών και πολλαπλά οφέλη, δεν ξερεις ποιο να πρωτοδοκιμάσεις.
Μία από τις δικές μου επιλογές που ξετρελαίνει μικρούς και μεγάλους είναι ένα ρόφημα με βάση την μπανάνα. Ιδανική λύση ώστε να καλύψει τις ανάγκες του οργανισμού μετά από άσκηση και έντονη σωματική δραστηριότητα.
Για να το απολαύσεις θα χρειαστείς:
1 μπανάνα, 2-3 ξερά δαμάσκηνα, 1 κ.σ βρώμη, 1 κ.σ.αλεσμένο λιναρόσπορο και 1 κεσεδάκι γιαούρτι πρόβειο.
Αν δεν θέλεις να βάλεις γιαούρτι μπορείς να χρησιμοποιήσεις γάλα κατσικίσιο βιολογικό κι αν αποφεύγεις τα ζωικά προϊόντα, γίνεται μοναδικό με γάλα αμυγδάλου.
Η διαδικασία απλή. Τα ρίχνεις όλα στο μπλέντερ και ανακατεύεις. Το γάλα το ρίχνεις λίγο λίγο ώσπου να πετύχεις την ρευστότητα που σου αρέσει.
Γλυκαντικά δεν χρειάζεται γιατί η μπανάνα και το δαμάσκηνο γλυκαίνουν ιδανικά το ρόφημα.

Η παιδεία του καταναλωτή

Σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται κάθε ώρα και στιγμή και που τίποτα πια δεν είναι δεδομένο και σταθερό, καλό θα ήταν να προσέχουμε ώστε να διατηρούμε τα προσχήματα σε ό,τι αφορά την ευγένεια, τους καλούς τρόπους και τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπό μας σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας.

Από την ασφάλεια του καναπέ μας, μέσα από της τελευταίας τεχνολογίας τηλεόρασή μας , συμπάσχουμε με τους ανθρώπους που δεν έτυχε να απολαμβάνουν όσα εμείς έχουμε ως δεδομένα, την στέγη, την τροφή, την μόρφωση, την ένδυση, την ψυχαγωγία. 

Για κάποιους όλα αυτά είναι ουτοπία, για τους περισσότερους από εμάς αυτονόητα. Τί γίνεται όμως όταν πρέπει να βγούμε από το σπίτι μας και να δείξουμε το πραγματικό μας πρόσωπο;

Ζώντας σε μια κλειστή θα έλεγα κοινωνία, προσπαθώ καθημερινά να διατηρώ την ψυχραιμία μου, να μην αφήνω τις δυσκολίες να με λυγίσουν, τον πανικό των ημερών να με καταβάλλει, να παραμένω στο ύψος των περιστάσεων και να συνεχίσω να ζω και να εργάζομαι με θετική σκέψη και αισιοδοξία προσφέροντας στους συνανθρώπους μου τον καλύτερό μου εαυτό. Είναι πολλές φορές όμως που κάτι τέτοιο καταλήγει να γίνεται άθλος, ειδικά όταν έχεις να αντιμετωπίσεις την αγένεια, την υπεροψία, τον τραμπουκισμό και τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειάς σου. 

Πολλές φορές κάτι τέτοιο προέρχεται από από ανθρώπους που δεν το περιμένεις, που με την πρώτη ματιά σου φαίνονται ¨πολιτισμένοι¨. 

Όταν μπαίνουμε σε ένα κατάστημα για να χαζέψουμε, να περάσουμε την ώρα μας, να ψωνίσουμε καλό θα ήταν να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι ο/η υπάλληλος εκείνη την ώρα ¨απολαμβάνει¨ το ιερό, πολύτιμο και σπάνιο πλεονέκτημα του να έχει εργασία, ενδεχομένως να καταπονείται σωματικά αλλά παρ' όλα αυτά σεβόμενος την θέση του προσπαθεί με όσον καλύτερο τρόπο να μας εξυπηρετήσει.

Ας μην γινόμαστε σατράπες, υπερόπτες και αγενείς ως καταναλωτές. Ας σεβαστούμε τον συνάνθρωπο και την εργασία του δίχως να γινόμαστε η αιτία να τον εκθέσουμε ή αν τον φέρουμε σε δύσκολη θέση και ίσως στον κίνδυνο να χάσει την θέση του. Δεν υπάρχει λόγος να γίνεται ο υπάλληλος ο αποδέκτης της δυσαρέσκειάς μας, την γκρίνιας μας, της τσιγκουνιάς μας. Προτού απευθυνθούμε στον υπάλληλο ας αναρωτηθούμε αν εκείνος είναι ο αρμόδιος να λύσει το πρόβλημά μας. Ας βάλουμε τον εαυτό μας στην θέση του κι ας αναλογιστούμε πώς θα νιώθαμε αν δεχόμασταν την ίδια συμπεριφορά. Εξάλλου για τα παράπονα υπάρχει πάντα το κουτί παραπόνων.
Καλό θα ήταν να έχουμε υπόψιν και το γεγονός ότι ο υπάλληλος που μας εξυπηρετεί δεν είναι κάποιο κατώτερο ον, ενδεχομένως η μόρφωση και η παιδεία του να είναι πολύ ανώτερη από την δική μας παρά την όποια θέση κατέχει στην εργασία του και ότι βρίσκεται εκεί για να μας προσφέρει τις υπηρεσίες του και όχι την ζωή του και την αξιοπρέπειά του.

Επιπλέον καλό θα ήταν να σεβόμαστε και τα προϊόντα που πωλούνται σε κάθε κατάστημα διότι η φθορά τους από δική μας απροσεξία τελικά καταλήγει να επιβαρύνει τον μισθό των εργαζομένων και όχι την τσέπη των εργοδοτών όπως οι περισσότεροι πιστεύουμε καθώς οι φθορές και οι καταστροφές των ευπαθών κυρίως προϊόντων αφαιρούνται από τα κέρδη των επιχειρήσεων και όταν αυτά μειώνονται, μειώνονται αυτόματα οι μισθοί και οι θέσεις εργασίας.

Ας δείξουμε σεβασμό στον συνάνθρωπο και στην εργασία του γιατί στους δύσκολους καιρούς που ζούμε το κάθε τι πρέπει να το υπολογίζουμε και να το μετράμε. 

D R E A M S

DreamRememberEscapeAwakeMeditate

                                                      

                                                               

Νηστεία ναι, πείνα όχι

Λοιπόν, μετράς ήδη 4 μέρες στην νηστεία των Χριστουγέννων και όπως κάθε αρχή έχει τις δυσκολίες της, έτσι και πάλι πρέπει να περάσει τουλάχιστον μια εβδομάδα για να μπεις δυνατά στην κατάλληλη ψυχολογία. Δεν είναι το γεγονός ότι δεν θα φας κρέας ή γαλακτοκομικά για όλο αυτό το διάστημα όσο το ότι ξαφνικά περιορίζεσαι. Χάνεις την ελευθερία του "επιλέγω και τρώω ό,τι θέλω". Για κάποιους λοιπόν είναι ευκολότερο, για κάποιους δυσκολότερο, γι' αυτό κι εγώ έρχομαι σήμερα να μοιραστώ μαζί σας μια γλυκιά και πολύ θρεπτική ιδέα για πρωινό αλλά και για γλυκό. Μια ιδέα που με συντρόφευε όταν ήμουν παιδί στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, κατά την διάρκεια των νηστειών και που εδώ που ζω τώρα δεν έχει κανένας ακουστά.

Πρόκειται για την υπέροχη Ταχινόπιτα κι εδώ θέλει λίγη προσοχή γιατί δεν αναφέρομαι στο κέικ με ταχίνι. 

Υπάρχουν βέβαια στο διαδίκτυο συνταγές για την συγκεκριμένη πίτα, με δύο προελεύσεις. Αναφέρεται ως Κυπριακή Ταχινόπιτα αλλά και ως Ταχινόπιτα Θεσσαλονίκης, Δεν μπήκα στον κόπο να ψάξω να βρω την καταγωγή της γιατί και οι δύο συνταγές είναι ίδιες με κάποιες πολύ μικρές διαφορές. Και για να μην ξεσπάσει μάχη γύρω από την προέλευσή της θα πω πως το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να φτιάξω αυτό το οποίο λάτρευα να τρώω όταν ήμουν μικρή.

Η συνταγή είναι copy-paste ακριβώς από της εξής σελίδα:

RaDiCio

ΤΑΧΙΝΟΠΙΤΑ

Υλικά για τη ζύμη: 

Αλεύρι: 300 γρ. 

Μπέικιν πάουντερ: 3/4 κουταλάκι 

Αλάτι: λίγο στη μύτη του κουταλιού 

Τριμμένη κανέλα: 1/2 κουταλάκι 

Μαλακιά μαργαρίνη: 60 γρ. 

Χυμό πορτοκαλιού: 150 ml περίπου 

Υλικά για τη γέμιση: 

Ταχίνι: 80 γρ. 

Ζάχαρη: 80 γρ. 

Μέλι: 1 κουταλιά 

Ξύσμα πορτοκαλιού: από 1/2 πορτοκάλι 

Τριμμένη κανέλα: 1 κουταλάκι 

Σουσαμέλαιο: 2 - 4 κουταλιές (όσο πάρει) 

Επιπλέον μαργαρίνη: λίγη για το ταψί 

Επιπλέον ζάχαρη: λίγη για πασπάλισμα 

Οδηγίες: 

1. Ανακατεύετε το αλεύρι με τη μπέικιν, το αλάτι, την κανέλα και προσθέτετε την μαργαρίνη. Τρίβετε με τα χέρια σας το μείγμα, να γίνει σαν τρίμματα. Ρίχνετε λίγο - λίγο το χυμό, μέχρι να πάρετε μια μάλλον σφιχτή ζύμη. Ζυμώνετε για 10 λεπτά και κάνετε μπάλα. Τυλίγετε με μεβράνη τροφίμων και αφήνετε να ξεκουραστεί για μισή ώρα. 

2. Σε μπολ ανακατεύετε το ταχίνι, τη ζάχαρη, το μέλι, την κανέλα, το ξύσμα. Προσθέτετε κουταλιά - κουταλιά το σουσαμέλαιο μέχρι να πάρετε έναν πυχτό χυλό. 

3. Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 180 βαθμούς. Χωρίζετε τη ζύμη σε 4 μέρη. Πέρνετε κάθε μέρος και το κάνετε κορδόνι, μήκους περίπου 30 εκ. ( δεν χρειάζετε να αλευρώσετε τον πάγκο, δεν κολλάει). Με τον πλάστη ανοίγετε το κορδόνι σε φύλλο, περίπου 8 Χ 35 εκ. Απλώνετε στο κέντρο, κατά μήκος 2 - 3 κουταλάκια από την γέμιση. 

 

4. Διπλώνετε το φύλλο στη μέση και το τυλίγετε σε χαλαρό ρολό. Το βάζετε με την πλευρά που έχει το δίπλωμα προς τα κάτω και την πιέζετε με το χέρι σας να πλατύνει. 

 

5. Συνεχίζετε με τα υπόλοιπα φύλλα. Φροντίζετε να σας περισέψουν 4 κουταλάκια γέμιση. Βουτυρώνετε ένα ταψάκι και βάζετε μέσα τις ταχινόπιτες. Απλώνετε ένα κουταλάκι γέμιση πάνω από κάθε ταχινόπιτα και πασπαλίζετε με λίγη ζάχαρη. 

 

6. Ψήνετε τις πίτες στον προθερμασμένο φούρνο για 30 - 35 λεπτά περίπου, μέχρι να ροδίσουν ελαφρά. Βγάζετε σε σχάρα να κρυώσουν. Τρώγονται χλιαρές ή σε θερμοκρασία δωματίου. 

Δοκιμάστε την και θα με θυμηθείτε. 

Να τονίσω ότι είναι πάρα, μα πάρα, μα πάρα 

πολύ εύκολη.

Καλή σας όρεξη.

 

Συντετριμμένη

Δεν είναι ο ίδιος ο θάνατος που σε κόβει σε χίλια κομμάτια.
Είναι που μένεις πίσω να αναμετρείσαι καθημερινά με την έλλειψη, με την απώλεια, με τις συνέπειες.
Είναι το οριστικό και αμετάκλητο που σε συνταράσσει και συγκλονίζει την ύπαρξη ολόκληρη.
Είναι τα όσα δεν πρόλαβες να πεις και να κάνεις με αυτούς που έφυγαν. Οι αναβολές τους σε κοροϊδεύουν τώρα πια. Ο χρόνος τελείωσε!
Είναι όσα ονειρευόσουν τα μοιραστείς μαζί τους.
Είναι η βιαιότητα με την οποία εξαφανίζεται, εξανεμίζεται, εξαϋλώνεται η ύπαρξη.
Σαν να ξεκολλάς το δέρμα από το σώμα οριστικά και αμετάκλητα.
Είναι ο μονόδρομος ο χωρίς επιστροφή και η αγωνία, η ανασφάλεια του... μετά.
Η λαχτάρα να ακολουθήσεις και ο φόβος του τι θα συναντήσεις.
Κι ύστερα η ανάγκη να συνεχίσεις, να προχωρήσεις να ζεις σαν αυτοί που έφυγαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Να μάθεις από την αρχή να χαμογελάς, να μάθεις να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι. Να μάθεις να ζεις μικρό παιδί χωρίς την μάνα σου.
Να βλέπεις το μικρό παιδί να κρέμεται από τα χείλη σου κι εσύ να προσπαθείς να επιβεβαιώσεις κάτι το οποίο δεν γνωρίζεις αλλά μόνο να φαντάζεσαι τολμάς και να ελπίζεις ότι έτσι θα είναι για να το λένε όλοι τόσα χρόνια. Κι εσύ να προσπαθείς να πείσεις το παιδί ότι η μανούλα έγινε άγγελος, ο δικός του φύλακας άγγελος.
Και το μόνο που μένει στο τέλος για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στον πόνο της απώλειας είναι η Πίστη, κι η ελπίδα ότι η αγκαλιά Του είναι μεγάλη και ανοιχτή για όλα τα παιδιά του ανεξαιρέτως.

Στην μνήμη της φίλης και μάνας που έφυγε από κοντά μας τόσο νωρίς.
Καλό Παράδεισο φίλη μου

Νύφη από την κορφή ως τα νύχια

Σε ένα εξωκλήσι 

κάπου με θέα μαγευτική, 

με ένα ουράνιο τόξο να στολίζει τον καμβά και 

να λες ότι συνδέει το μυστήριο απευθείας με τον ουρανό, 

ένωσαν τις ζωές τους και υποσχέθηκαν

 αγάπη, σεβασμό, πίστη 

στα όμορφα και στα λιγότερα όμορφα που τους επιφυλάσσει η ζωή. 

Περιτριγυρισμένοι από τις οικογένειές τους 

κι από καλούς φίλους που έστρωσαν το  μονοπάτι τους 

με ρύζι και άνθη 

ξεκίνησε το δικό τους παραμύθι και 

εμείς τους ευχόμαστε να είναι γεμάτο 

με ευχάριστες εκπλήξεις, 

με νεράιδες, πρίγκιπες και 

πολύ πολύ χρυσόσκονη.

Δώρο από εμένα 

ένα αστραφτερό ουράνιο τόξο 

για να μας θυμίζει την ημέρα

και για να στολίζει την ζωή τους.

Τέλος να σημειώσω ότι

την επιμέλεια των άκρων της νύφης 

και του μακιγιάζ της ίδιας

καθώς και της παρανύμφου

την είχαν τα χεράκια μου.

Άντε και στα δικά σας οι ανύπαντρες-οι

Όταν η τέχνη συναντά την φύση.

Ήταν Μάιος του 1984 όταν άνθισε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης το κατάστημά μας για να συμπληρώσει αλλά και να δώσει έναν νέο αέρα δημιουργίας, χρωμάτων και αρωμάτων στην πόλη. 
Τα 30 χρόνια λειτουργίας, μας δίνουν το θάρρος να πούμε ότι γνωρίσαμε καλά τον κόσμο των λουλουδιών και μπορούμε να μοιραστούμε μαζί σας τα μυστικά του.
Η συμμετοχή μας σε σεμινάρια ανθοδετικής επί σειρά ετών αλλά και η αγάπη μας για την τέχνη και την αισθητική του χώρου, είναι ο δικός μας τρόπος να ομορφύνουμε με τις κατασκευές μας τις δικές σας ιδιαίτερες στιγμές.