Ξεχαστήκαμε...

Έμεινα πίσω..... λίγο ο πόνος, λίγο ο χρόνος! 

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. 

Άνθρωποι έρχονται κι άλλοι μας αφήνουν. 

Η ζωή συνεχίζεται, δεν νοιάζεται! 

Ο χρόνος κυλά σαν ποτάμι, στο διάβα του συναντά φράγματα, εμπόδια, άλλα όπως το νερό, πάντα βρίσκει τρόπο να τα ξεπερνά. 

Κι εμείς σκαλώνουμε και παλεύουμε να βρούμε ένα άνοιγμα, μια μικρή χαραμάδα για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. 

Να μπορέσουμε να σύρουμε το σάπιο μας σκαρί όσο πιο μακριά στον χρόνο αντέχουμε. 

Νέα ξεκινήματα, πατάμε πάνω τους με πίστη κι ενθουσιασμό κι όλα ξεφουσκώνουν και παρασύρονται σε ένα φύσημα του ανέμου. 

Παντού τα ίδια και χειρότερα, σπάνια πια θα βρεις καλύτερα. 

Χωρίς κίνητρα, χωρίς ανταμοιβές πρέπει να παλέψεις για να κερδίσεις το τίποτα, την γκρίνια, την μιζέρια.. 

Γιατί να συνεχίσεις; Γιατί να αγωνιστείς; 

Ο καθένας στην πλάτη του άλλου προσπαθεί να βρει μια χαραμάδα φωτός, μια ακτίνα ήλιου να νιώσει στο πρόσωπο το ζεστό της χάδι, να πάρει μια ανάσα. 

Ο ένας εις βάρος του άλλου. Όχι σε συνεργασία, όχι σε αλληλοβοήθεια. 

Εξατομικεύσεις, φθόνοι, ζήλιες, μοναξιά.

Παράπονο. Παράπονο. Παράπονο.

Πειράζει! 

Τέλειωσαν τα δεν πειράζει. Καιρός να αρχίσει να αλλάζει η συνταγή.

Τώρα όλα πειράζουν. όλα ενοχλούν.

Υπομονές και χάρες έχουν εξαντλήσει τα αποθέματά τους.

Ένας για όλους και όλοι για έναν.

Έτσι ή καθόλου!

Όλα ή τίποτα!