Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Η ευτυχία κρύβεται στην δημιουργία και στην προσφορά. Ο άνθρωπος που δημιουργεί βρίσκει παραγωγικό τρόπο να εκτονώσει το πάθος του. Η δημιουργία χειροποίητων κατασκευών και αξεσουάρ αποτελεί πηγή ζωής και ψυχικής ευφορίας. Η χαρά να μοιράζομαι τις δημιουργίες μου μαζί σας είναι πολύτιμο δώρο. Κάθε κομμάτι είναι μοναδικό και δεν αναπαράγεται. Κάθε κομμάτι κλέβει αγάπη από την δημιουργό του και την εναποθέτει στα χέρια σας. Κάθε δημιουργία φτιάχνεται από χίλιες ευχές και χίλιες θετικές σκέψεις μόνο για εσάς.

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Η αλήθεια κατάματα.

Η συμμετοχή μου στο 3ο παιχνίδι "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ" του TEXNIS STORIES.

Η αλήθεια κατάματα.
«Πότε έχεις γενέθλια;» άκουσε πάλι την φωνή να την ρωτάει. Γενέθλια; Τι είναι αυτό;  
Πιέζει το μυαλό της να θυμηθεί! Δεν της είναι τελείως άγνωστη αυτή η λέξη αλλά και πάλι οι εικόνες που σχηματίζονται στο κεφάλι της είναι θολές και αόριστες.
Κι ύστερα θυμάται! Κι από την δύναμη που έχουν οι θύμησες αυτές, τόσο συγκλονιστικές και δραματικές νιώθει αδυναμία και κάθεται, σχεδόν σωριάζεται στο έδαφος κι αφήνει τις εικόνες να ξεχυθούν εμπρός της, σκόρπιες, ανακατεμένες, πότε ευχάριστες μα περισσότερο δυσάρεστες, σαν εκατομμύρια φωτογραφίες που δραπέτευσαν από το άλμπουμ της ιστορίας και το έβαλαν πείσμα να την κάνουν να θυμηθεί.
Μα τώρα θυμάται ό,τι κάποτε θέλησε να ξεχάσει. Μα είναι ίδια η συνταγή, τα συστατικά ολόιδια, πώς είναι δυνατόν εκείνη να ξεχάσει για πάντα;
Κι έτσι αρχίζει να κλαίει και με θολά μάτια αφήνεται στην δίνη των αναμνήσεων του παρελθόντος, του παρόντος και στην γνώση του μέλλοντος.
Έτσι είναι ο χρόνος, παγιδευμένος θαρρείς σε ένα ρολόι που όλο κύκλους κάνει δίχως να σταματάει, δίχως να αλλάζει τίποτα.
Γέννηση δεν θυμάται, μα θυμάται την σκλαβιά, θυμάται την καταπίεση, την πείνα, τον πόλεμο. Θυμάται την βία, τα γυναικόπαιδα, κάτι κρυφά σχολειά μα και κάτι παλικάρια δυο μέτρα ίδια κυπαρίσσια να μην το βάζουν κάτω! Να ελπίζουν, τα τολμούν, να θυσιάζονται, να χάνουν μάχες, μα στο τέλος να κερδίζουν τον πόλεμο.
Κι εκεί που η ελπίδα ανασταίνεται και το χαμόγελο κοντεύει να ανθίσει στα πρόσωπα των ανθρώπων, ξανά τα ίδια. Αδέρφια να χτυπούν αδέρφια, να σκοτώνονται για μια ιδέα, για ένα τίποτα!!! Ναι, για το τίποτα!
Το κορμί της τρέμει καθώς θυμάται, μα δεν κλείνει τα μάτια, δεν στρέφει το βλέμμα. Πρέπει να τα δει όλα, να ζήσει ξανά την αθλιότητα, τον πόνο, την οδύνη για να μπορέσει να ξαναγεννηθεί να βρει τον εαυτό της.
Το λευκό της χιτώνιο, βάφεται κόκκινο από το αίμα των αναμνήσεων, η θαλασσιά της ζώνη σκουραίνει από το μίσος του εμφύλιου.
Μα να! Οι καμπάνες χαρμόσυνα χτυπούν, οι άνθρωποι, δειλά στην αρχή, πιο θαρρετά μετά ξεχύνονται στους δρόμους, γιορτάζουν και φωνάζουν «Ζήτω η Ελευθερία».
Κι ύστερα όλα αλλάζουν. Ο κόσμος επιλέγει να μην θυμάται, καταργεί τις αξίες του, την ιστορία, την θρησκεία.
Τόσο απλά, τόσο αθόρυβα και βουβά ένας άλλος πόλεμος ξεκινά, ένας πόλεμος δίχως όπλα, δίχως αίμα, μα με περισσότερα θύματα, με εσωτερικές πληγές που δεν επουλώνονται ποτέ!
Τώρα ποτέ δεν θα ξεχάσει!
Σηκώνεται στα πόδια της, ισιώνει το κορμί της, στρέφει το πρόσωπο στο φως και φωνάζει:

«Με  λένε, Ελλάδα! Γενέθλια δεν έχω γιατί ποτέ δεν ήμουν ελεύθερη. Μα αν ποτέ ελευθερωθώ, ένα μόνο θα ζητήσω για δώρο αιώνιο. Ειρήνη!»

Ευχαριστώ όσους ψήφισαν το κείμενό μου.

5 σχόλια:

  1. Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία. Καλώς όρισες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ καλή θα έλεγα η συγγραφέας.Είναι φανερός ο λόγος που δόθηκε το βραβείο.Μπράβο!Καλώς σε βρήκα λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ! χαίρομαι που σας άρεσε. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων το πρώτο βραβείο δεν ανήκει σε εμένα! Αυτό το βραβείο που βλέπετε στην ανάρτησή μου είναι απλώς το βραβείο για την συμμετοχή μου. Παρ'αυτα. ευχαριστώ πολύ. Στεφανία καλώς ήρθες στην παρέα.

      Διαγραφή