ΑΓΑΠΗ ΔΙΧΩΣ ΟΡΟΥΣ

Φίλες μου καλησπέρα.

Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια σύντομη αλλά συγκινητική ιστοριούλα. Μια ιστορία με πρωταγωνιστές τα παιδάκια μου και... τις κοτούλες μας. Δεν θα σας κουράσω με προλόγους, μπαίνω κατευθείαν στο θέμα:

Σήμερα με την οικογένειά μου επισκεφτήκαμε το κοτέτσι μας που φιλοξενείται στην άκρη ενός κτήματος. Τα παιδάκια μου, λοιπόν βρισκόντουσαν έξω από τον φράχτη του κοτετσιού και τάιζαν τις κότες με χορταράκια ώσπου μια κοτούλα τσίμπηκε το τρυφερό δαχτυλάκι του γιου μου. Όπως είναι φυσικό τρόμαξε και έκλαψε αλλά μόνο για λίγο. Πήγα λοιπόν κοντά στον φράχτη και είπα στα παιδάκια μου ότι θα βάλω κι εγώ το δάχτυλό μου μέσα από το συρματόπλεγμα για να δω πόσο πονάει όταν σε τσιμπάει η κοτούλα. Έτσι κι έκανα και περίμενα τις κοτούλες να έρθουν κοντά για διαπιστώσω πόσο πόνεσε και το παιδάκι μου. Η κόρη μου, όσην ώρα περιμέναμε φώναζε τις κοτούλες να έρθουν και να με τσιμπήσουν. Ο γιος μου όμως καθόταν αμίλητος και κοίταζε. Δεν έβλεπα το πρόσωπό του, όμως μόλις οι κοτούλες πλησίασαν άρπαξε το χέρι μου και το τράβηξε έξω από τον φράχτη λέγοντας "όχι, μαμά, πονάει¨!!!

Αντιλαμβάνεστε φυσικά πόσο συγκινήθηκα! Τον αγκάλιασα μεμιάς και τον γέμισα φιλιά. Δεν περίμενα ποτέ ότι ένα δίχρονο παιδάκι θα έχει την ευφυία και την αντίληψη να αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο και με τόση ευαισθησία!

Για την ιστορία να πω ότι η πεντάχρονη κόρη μου επέμενε να βάλω ξανά το χέρι μου για να δούμε αν θα πονέσω!

Είναι τυχαίο αυτό που λένε ότι τα αγόρια έχουν αδυναμία στην μαμά και την νοιάζονται περισσότερο?